Daha önce de anayasa ve yasalara açıkça aykırı olduğu halde İstanbul’da 1 Mayıs engellendi; bu ilk değil. Yönetim, “Na burda gösteri yapacaksın; kimse duymayacak” diye yer gösterdi diye 1 Mayıs serbest olmaz, izne ve emre tabi olur. 1 Mayıs’ta çalışanlar Taksim’de eylem yapmayı talep etmişse yönetimin yegane görevi güvenliklerini sağlamaktır. Bu görevini yapamayacağını düşünmüyorum ama yaptığı, sanki yetersizmiş gibi davranıp kendi yetersizliğini çalışanlara külfet olarak yüklüyor. İktidardaki partinin siyasal amaçları doğrultusunda görevini kötüye kullanıyor ve bu suçtur.

Tarihin diyalektik gelişimi böyledir işte; bir bakmışsın Cuma’ya gitmeyenler Müslüman değildir, bir bakmışsın gidenler.

Adam’a piyangodan ikramiye çıkmış. “Bileti almasaydım çıkmazdı; şans değil tercihtir” diye iddia etmiş. Olur mu olur.

23 Nisan’ın arifesinde, bugün efkarlıyım. Uzun uzun yazacağım.

Hafta sonu, Gezi Parkı’na gittim, olaylardan sonra ilk defa. Gördüğümü, bilmem, başka kim görmüştür? Rahat bir nefes alamadım.

Dedem -babamın babası- kahramanmış tanıyanlara göre.

Bir filmde seyretmiştim. İllüzyonist, kafesteki bir kuşu yok edip sonra başka bir yerde ortaya çıkarıyordu. Hilesi şöyle; önce birbirine ayırd edilemeyecek denli benzeyen iki kuş buluyorsun; kafeste bir kapan kurulu oluyor ve gerektiğinde hızla açılıp kafeste ne varsa hızla altına alıp ezip dümdüz ediyor. Aynı filmde illüzyonist, bir de insan yok etme numarası yapıyordu.

Her seçimden önce olduğu gibi her şey, birbirine karıştırıldı.

İlk günden beri hastanede Berkin’in yanında bekleyen arkadaşları bilir; içimiz yanmadı, zaten durmaksızın yanıyordu. Yine de bir umut bekliyorduk.